Waarom kan je geen urgentie krijgen of een indicatie dat je met spoed een ander huis nodig hebt door de overprikkeling?

Waarom kan iemand die dakloos dreigt te worden wel een indicatie/urgentie krijgen? Maar iemand die door de overprikkeling niet veel langer meer in zijn eigen huis kan blijven wonen, waarom is dat geen noodsituatie? Wie bepaald wat een noodsituatie is? De ene vind dit een noodsituatie en de andere vind dat onhoudbaar, dat is ook moeilijk om te bepalen. Maar kijk naar de betreffende situatie waar diegene in zit en kijk dan wat er mogelijk is. En als je niet in aanmerking kan komen voor een indicatie of een urgentieverklaring. Begeleid de mensen dan naar een andere passende woning. Zodat ze niet letterlijk alleen worden afgewezen, maar ook hulp krijgen.

Waarom zou ik met chronische overprikkeling, geen indicatie kunnen krijgen voor een huis een beter geïsoleerd huis in een rustige buurt? Misschien omdat ze denken dat iedereen daar naar opzoek is?

Ik ben heel vaak in mijn eigen huis overprikkeld, dat is zeker geen pretje. Je eigen huis hoort je eigen plekje te zijn waar je tot rust kan komen en waar je zelf controle hebt over de vele geluiden die je hoort. Die controle is er bij mij niet in mijn eigen huis. Op dit moment van schrijven hoor ik niet alleen mijn tinnitus in mijn oor, maar ik hoor ook de beneden buren die met de beton boormachine bezig zijn, in een ander huis is iemand aan het timmeren, weer andere dreunen tegen de balkon reling of galerij reling, de buren om mij heen die rondlopen, tv kijkende buren en de buren die praten in de omliggende huizen. Maar dat niet alleen, ik hoor ook de geluiden van buiten, zoals de auto's die heen en weer rijden, terwijl ik niet eens aan een doorgaande weg woon. Ook de vogels hoor ik nog van buiten, terwijl de ramen en de deuren dicht zijn. Het enige wat ik nog kan doen is de gordijnen weer eens dicht doen en mijn koptelefoon opzetten. Dit is inmiddels bijna dagelijks mijn realiteit, en alsnog heb ik geen kans op een urgentieverklaring? Hoe krom kan je het hebben? 

Ik begrijp heel goed dat mensen zonder overprikkeling niet begrijpen wat overprikkeling is. Ik had er eerlijk gezegd ook nog nooit van gehoord, voor dat de overprikkeling bij mij begon in 2017. Toen dat begon werd het opeens een stuk duidelijker wat overprikkeling is en hoe erg het je leven beïnvloed. 

Even een voorbeeldje om overprikkeling wat duidelijker weer te geven. Vanmorgen was ik met de auto boodschappen gaan halen. Ik kan eigenlijk alleen nog met de auto naar buiten. Openbaar vervoer is voor mij niet meer te doen, of een paar haltes en dan stap ik overprikkeld en al weer uit de bus of tram. Met de fiets boodschappen doen heb ik jaren lang gedaan. Ook nog geregeld gedaan toen ik een eigen auto had. Naar de supermarkt fietsen of naar het winkelcentrum fietsen of een ochtendje naar de stad, het was geen probleem. Ik fietste veel in mijn eigen stad. Tot de overprikkeling begon.

De post uit de brievenbus halen die in het portiek staan, is geregeld al lastig. En dan heb ik het maar over een aantal meter, van mijn voordeur tot aan de brievenbus en weer terug. Als ik thuis kom dan kijk ik naar de post voor ik naar huis ga, maar als ik eenmaal thuis ben, dan ga ik niet opnieuw door die herrie kijken voor de post. De post is niet zo belangrijk dat ik weer overprikkeld thuis kom. Door de overprikkeling fiets ik de laatste jaren nog amper. Vind het jammer want ik vond het fijn om te fietsen. Door de overprikkeling zijn kruispunten veel te veel geluiden tegelijkertijd. Ook even een kort stukje fietsen is de laatste jaren veel te veel geluiden door elkaar, waardoor ik binnen 10 minuten al compleet overprikkeld ben. Dan kom je niet zo ver meer. Dan is op de fiets naar de supermarkt helemaal niet meer realistisch. Tegen de tijd dat ik bij de supermarkt aankom en mijn fiets op slot heb gedaan, ben ik zo overprikkeld dat ik alle geluiden, geuren en licht van de supermarkt zelf niet eens meer aan kan. Sinds dien doe ik alleen nog maar boodschappen met de auto in een winkelcentrum dat wat rustiger is dan bij mij in de buurt. Want het schilt ook per winkelcentrum/stad of het druk of rustiger is. Dan rij ik er wel een stukje voor om, om daar wat rustiger mijn boodschappen te kunnen doen. Maar dat maakt mij wel steeds meer afhankelijker van mijn auto en dat vind ik vervelend. Eerst kon ik gewoon voor mijn plezier met de auto ergens naartoe, maar dat word ook steeds minder en minder. Tegenwoordig is de auto eerder noodzakelijk omdat ik dan nog ergens naartoe kan, terwijl ik zonder auto mijn huis niet meer uit kan. Door de auto heb ik altijd een rustig plekje bij de hand, waar ik weer even tot rust kan komen en waar ik controle heb over de geluiden die de auto binnen komen. Dat is fijn, maar tegelijkertijd ook heel confronterend. 

Vandaag was ik met de auto naar een winkelcentrum waar ik geregeld kom. Ik had de auto op het parkeerterrein geparkeerd en ik stap uit en nog voor ik de tas uit de achterbak had gehaald, had ik al last van alle geluiden om mij heen. Dat was zelfs voor mij nieuw, dat ik op het parkeerterrein al last kreeg van alle geluiden om mij heen. Mijn moeder stelde voor om een blokje om het winkelcentrum te lopen. Dat doen we wel vaker omdat het buiten toch wat rustiger is qua geluiden, dan al die verschillende soorten muziek in het winkelcentrum. Nog voor we bij het winkelcentrum waren (nog geen 100 meter of zo), werd ik al gek van alle geluiden door elkaar. Uiteindelijk zijn we een klein stukje om het winkelcentrum heen gelopen, maar dat was wel met de noise-cancelling oordopjes in. Zodat de meeste geluiden werden gedempt.

Vervolgens gingen we het winkelcentrum in en nog voor we de supermarkt in gingen, wisselde ik mijn oordopjes om voor mijn koptelefoon. Dat was vandaag ook voor het eerst. Normaal als ik de oordopjes pak dan gebruik ik alleen die. Maar vandaag kwam er nog zoveel door de oordopjes heen, dat ik de koptelefoon uit de tas pakte en die gebruikte en de oordopjes weer terug deed in het bijbehorende bakje (is tevens ook de oplader). De koptelefoon dempt de geluiden beter. Dit keer moest ik de muziek een stukje harder zetten dan normaal, waardoor de koptelefoon beter de geluiden weg filterde. Ik vind dat zo ontzettend moeilijk, dat ik bijna niet meer zonder koptelefoon of oordopjes een paar boodschapjes kan halen. Gewoon door alle geluiden die tegelijkertijd ontzettend hard binnen komen. Ik wou dat mijn hoofd dat kapotte filter eens repareerde, dat zou het boodschappen doen een stuk makkelijker maken.

Eenmaal terug op het parkeerterrein hebben we een broodje gegeten (want naar een restaurant gaan is geen optie meer door de vele geluiden). Normaal heb ik dan een gedeelte van de tijd de ramen open als het zonnig weer is. Maar vandaag heb ik bijna de hele tijd de ramen dicht gehouden. Pas toen we vertrokken konden de ramen een stukje open. Tijdens het autorijden heb ik geen last van de overprikkeling, waarom dat is weet ik niet. Misschien omdat autorijden al 17 jaar mijn hobby is en het mijn enige rustige plek is die ik heb. Ja dat klinkt nogal gek, de snelweg vind je een rustige plek? Ja voor mij is dat mijn rustige plek net als het strand (als er een zonnetje is, maar niet te warm is). Autorijden is voor mijn ontspanning en dat helpt met de overprikkeling. Door de auto kan ik toch naar buiten, omdat ik altijd terug kan naar de auto om tot rust te komen. Als ik een keer naar de stad ben met de tram, dat is de 5e tramhalte uitstappen. Dat is voor mij heel moeilijk. Als ik dan weer last heb van de overprikkeling (meerdere keren per dag, dat ik veel last heb van de overprikkeling), dan kan ik nergens een rustig plekje opzoeken om even mijn hoofd tot rust te krijgen. Ook mijn koptelefoon die ik dan standaard in mijn tas heb, geeft dan niet genoeg rust in mijn hoofd om weer thuis te komen. Maar je moet weer opnieuw de tram in, omdat het te ver lopen is. Tegen de tijd dat ik dan thuis ben, ben ik zo overprikkeld dat het lijkt of mijn hersenen zijn uitgeschakeld. De overprikkeling put je helemaal uit, het enige dat je dan nog kan doen is op bed liggen en proberen te slapen. Wat met veel buren geluiden ontzettend moeilijk is. Uiteindelijk val je wel in slaap door de vermoeidheid. Een paar uur later word je weer wakker, moe maar niet meer compleet uitgeput. De rest van de dag is het dan thuis rustig aan doen en geregeld de koptelefoon erbij pakken.

Dit is mijn nieuwe realiteit sinds bij mij de overprikkeling is begonnen. En nog vinden ze dat ik geen urgentieverklaring kan krijgen of een aangepaste woning. Het is mij echt een raadsel hoe dat systeem van woningtoewijzen is.

De overprikkeling heeft de laatste jaren mijn wereld veel kleiner gemaakt en pakt beetje bij beetje mijn vrijheid af. Eerst kon ik nog een ochtendje naar de stad, dat is niet meer mogelijk. Ik kon in de buurt lekker op de fiets overal naartoe, maar dat gaat niet meer. Ik kon afstanden rijden met de auto, maar dat gaat niet meer omdat ik chronische vermoeidheid heb door de PTSS en de overprikkeling. Wat het er niet makkelijker op maakt. Om nog maar te zwijgen over de avonden. Door de PTSS heb ik nog geregeld flashbacks als ik in bed lig, dat zorgt ervoor dat ik na 7 jaar nog steeds niet met een fijn gevoel mijn bed in stap. Ook heb ik in periodes weer meer last van de herbelevingen, ja dat is ook als ik wil gaan slapen. Dat zorgt ook voor weinig energie op een dag. 

Wat ik alleen niet begrijp, waarom iemand met overprikkeling, nergens terecht kan. Ik kom niet in aanmerking voor een beter geïsoleerde woning, omdat de wachtlijsten gemiddeld 10-15 jaar zijn, dan kom je met 7 jaar inschrijftijd niet zo ver. Door dat het hier in de regio niet lukt om een ander huis te vinden, ben ik verder gaan zoeken. En zo blijf je hopen eindelijk iets te vinden, al ziet het er wel erg moedeloos uit.

Door de constante geluiden van buiten, die mijn huis in komen. Is mijn huis al die jaren geen rustige plek meer waar ik tot rust kan komen en zelf kan bepalen welke geluiden ik hoor. Het begint zijn tol te eisen en ik kan er echt niet meer tegen in dit huis. Het is echt een psychische lijdensweg in dit huis. Ik merk dat ik hier echt zo snel mogelijk weg moet voor ik echt helemaal gek word van de overprikkeling in mijn eigen huis. Maar niemand kan helpen, je zit echt vast en kan geen kant op. De enige oplossing die ik nog zie is beschermd wonen met begeleiding. Maar dat is voor mij geen oplossing, ik heb helemaal geen beschermd wonen nodig. Wat ik vooral nodig heb van het beschermd wonen, is een het stuk dat het beschermd wonen in een rustige en prikkelarme omgeving ligt. Dat is het enige dat ik nodig heb. Maar ik kan niks vinden van prikkelarme wijken of rustige wijken waar je misschien terecht kan. Ik overweeg om eens contact op te nemen met een beschermd wonen organisatie die in een rustige omgeving zit. Dat is toch ook erg? Dat je eventueel beschermd wonen moet doen, alleen maar om uit je eigen huis te kunnen komen? Terwijl ik de hulp van beschermd wonen niet nodig heb. Dat is pas echt krom en laat maar weer eens zien hoe krom het systeem is van zorg/hulp vragen/hulp krijgen en een woning zoeken is.

Hoe langer deze situatie aanhoud hoe erger het wordt. Ik merk dat ik echt aan mijn limiet zit. Maar er zijn geen alternatieven. Door de jarenlange blootstelling aan overprikkeling in mijn eigen huis, veroorzaakt veel meer extra stress, wat mijn gezondheid niet ten goede komt.

Er zijn verschillende WMO-indicaties, zoals voor rolstoel gebruikers en voor levensloopgeschiktheid. Maar waarom is er geen indicatie voor psychische aandoeningen en overprikkeling? Waarom kan iemand die er geestelijk aan onder door gaat, in zijn eigen huis niet geholpen worden?

Als je geestelijke gezondheid lijdt vanwege de prikkels / overprikkeling uit je omgeving, dan is dat geen reden om een urgentieverklaring te krijgen volgens de instanties.

Er is een indicatie nodig om voorrang te krijgen bij het zoeken naar een geschikt huis. Maar helaas zijn de instanties nog niet zover, dat overprikkeling ook als urgentie gezien wordt. Ik hoop dat het snel veranderd, en je wel een urgentie verklaring kan aanvragen om een geschikt huis te vinden.

Er zijn weinig passende sociale huurwoningen en de woningen die geschikt zijn, zijn ongeschikt voor mensen met overprikkeling. Van de best geïsoleerde huizen, zijn er maar een paar geschikt voor mensen met overprikkeling. Dat is toch niet meer van deze tijd? Iedereen heeft recht op een huis waar je je prettig voelt. Maar waarom worden de mensen met overprikkeling dan niet zien en niet gehoord?

Waarom word er geen plek voor ons gecreëerd waar wij rustig kunnen wonen? Ik zou het echt niet weten. Hopelijk komen die plekken snel, want met mij zijn er nog vele andere die op het punt staan van knettergek worden in hun eigen huis. Wat de druk op de gezondheidszorg alleen maar laat toenemen. Wat ook weer niet de bedoeling is.